ข้อต่อระหว่างกระดูกเรเดียสและกระดูกสแคฟฟอยด์ซึ่งอยู่ลึกต่อสนัฟฟ์ บอกซ์ เป็นฐานของข้อมือ หากเกิดอุบัติเหตุตกลงมาโดยที่มือยังยืดเหยียดออก บริเวณนี้จะเกิดการกระทบอย่างรุนแรง และถือว่าเป็นจุดรวมแรง ทำให้กระดูก 2 ชิ้นนี้หักได้ หากเกิดอาการเจ็บที่สามารถระบุตำแหน่งได้ภายในสนัฟฟ์ บอกซ์ ความรู้จากกายวิภาคของข้อมือจะทำให้ทราบได้ว่าน่าจะเกิดการหักของกระดูกสแคฟฟอยด์ กระดูกสแคฟฟอยด์เป็นกระดูกขนาดเล็ก มีลักษณะแปลกเพื่อช่วยในการเคลื่อนไหวมากกว่าการคงให้ข้อมืออยู่นิ่ง หากมีการใช้แรงที่ไม่เหมาะสมกับข้อมือ กระดูกสแคฟฟอยด์นั้นจะเสี่ยงที่จะหักสูงมาก

ลักษณะเฉพาะทางกายวิภาค

ลักษณะเฉพาะที่แปลกของเลือดที่มาเลี้ยงกระดูกสแคฟฟอยด์คือในบริเวณนี้จะเป็นบริเวณแรกที่เลือดถูกขนส่งเข้ามา เลือดจะเข้าสู่กระดูกสแคฟฟอยด์ที่บริเวณด้านปลาย ดังนั้นหากเกิดการหักบริเวณส่วนต้นของกระดูก จะทำให้ไม่มีเลือดเข้ามาเลี้ยง และหากไม่ได้รับการรักษาอาจทำให้เกิดการตายเฉพาะส่วนจากการขาดเลือด (avascular necrosis) ภายในอนาโตมิคัล สนัฟฟ์ บอกซ์ เนื่องจากกระดูกสแคฟฟอยด์มีขนาดเล็กและรูปร่างของมันทำให้ยากที่จะวินิจฉัยในระยะแรกเริ่มว่ากระดูกนี้หักหรือไม่โดยการเอกซ์เรย์ ภาวะแทรกซ้อนอื่นๆ ที่ตามมาเช่น ความไม่มั่นคงของกระดูกข้อมือ (carpal instability) จากการที่เอ็นถูกทำลาย (ligament disruption) และเกิดกระดูกหักข้อเคลื่อน (fracture-dislocations)

ความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางกายวิภาคภายในข้อมือทำให้สามารถวินิจฉัยและรักษาความผิดปกติได้อย่างรวดเร็ว ถูกต้อง และเหมาะสม